12 september 2015 gaat weer de boeken in als een bijzondere dag. Ik was erg nerveus. Nerveus of ik me niet leeg en slap zou gaan voelen tijdens het fietsen. Als ik het fietsen door zou komen, dan zou de marathon ook wel lukken, had ik bedacht.
Opeens was het 7 uur op de zaterdagochtend en begon de stress toe te slaan. Ik had mijn wetsuit nog niet aan, omdat ik immers nog een half uur tot de start had. Maar ik was even vergeten dat ik weer naar de tasjeskelder moest om daar mijn tasje, met kleding voor na wedstrijd, af te geven. In allerijl daarheen. Dat ik eigenlijk nog tijd genoeg had drong niet echt tot mij door. Ik had mijn wetsuit nagenoeg aan, toen ik bemerkte dat mijn broekspijpen helemaal opgekruld waren. Dat knelde af. Dus pak weer voor de helft uit en weer aan. Hartslag hoog! Na succeswensen van Jan, mijn moeder (coaches van de dag, Martijn zou ergens lekker gaan zitten kijken) en Martijn, wurmde ik me tussen alle deelnemers door naar voren. Ik hoorde iemand zeggen: ‘zo zo, dat dametje wil zeker vooraan starten, tsss’. ‘Klopt!’ riep ik terug.
Ik had vernomen dat het water erg fris zou zijn en bleef samen met Cor treuzelen op de trap om het water in te gaan. We hadden nog 8 minuten te gaan voor de start. Om nu 8 minuten te gaan liggen bibberen…
